Żelazokrzem jest kluczowym stopem stosowanym w produkcji stali i innych metali. Składa się z żelaza i krzemu oraz różnych ilości innych pierwiastków, takich jak mangan i węgiel. Proces produkcji żelazokrzemu polega na redukcji kwarcu (dwutlenku krzemu) koksem (węglem) w obecności żelaza. Proces ten wymaga wysokich temperatur i jest energochłonny, co sprawia, że ​​ceny surowców są istotnym czynnikiem określającym całkowity koszt produkcji żelazokrzemu.

Żelazokrzem jest szeroko stosowany w przemyśle stalowym, odlewnictwie i innej produkcji przemysłowej. Zużywają ponad 90% żelazokrzemu. Spośród różnych gatunków żelazokrzemu, najczęściej stosowany jest żelazokrzem 75%. W przemyśle stalowym na każdą tonę wyprodukowanej stali zużywa się około 3–5 kg 75% żelazokrzemu.

Azotek żelazokrzemu i azotek krzemu brzmią jak dwa bardzo podobne produkty, ale w rzeczywistości są zasadniczo różne. W tym artykule wyjaśnimy różnicę między nimi pod różnymi kątami.

Ferromolibden to żelazostop składający się z żelaza i molibdenu. Otrzymuje się go przez wytapianie w piecu mieszaniny koncentratu molibdenu i koncentratu żelaza. Żelazomolibden to wszechstronny stop, który można stosować w różnorodnych zastosowaniach w różnych gałęziach przemysłu.

Stopy wolframu i żelaza zwykle odnoszą się do stopów składających się z wolframu (W) i żelaza (Fe). Ogólnie rzecz biorąc, stopy wolframu i żelaza są niemagnetyczne. Dzieje się tak dlatego, że wolfram sam w sobie jest metalem niemagnetycznym, a zawartość żelaza w stopach wolframu i żelaza jest zwykle niska, co nie może nadać stopowi znacznego magnetyzmu.

Tytan nie jest magnetyczny. Dzieje się tak, ponieważ tytan ma strukturę krystaliczną bez niesparowanych elektronów, które są niezbędne, aby materiał wykazywał magnetyzm. Oznacza to, że tytan nie oddziałuje z polami magnetycznymi i jest uważany za materiał diamagnetyczny.